เริ่มลืมตา เห็นหน้า ใครคนแรก
หู จำแนก แปลกใจ เรียกลูกจ๋า
สองมือช้อน นอนแนบ แอบอุรา
ใครกันหนา วาจา น่ารักจัง
หิวคอยป้อน ซ้อนตัก รักที่สุด
ปลอบให้หยุด ร่ำไห้ คล้ายมนต์ขลัง
ลูกป่วยไข้ ใจเธอ ร่ำร้องดัง
น้ำตาหลั่ง ดังวิญญาณ์ ถูกคร่าไป
ป้องประคอง มองตาม ยามตั้งไข่
กำลังใจ ให้ก้าว เท้าข้างไหน
ล้มรีบเข้า เป่าเพี้ยง หายเร็วไว
โอ้ดวงใจ ใครเล่า สอนเราเดิน
เธอคือครู ผู้เริ่ม เติมชีวิต
เป็นมิ่งมิตร คู่คิด ไม่ห่างเหิน
มีภัยมา ปกป้อง พร้อมเผชิญ
ความรักเกิน ฟ้าใหญ่ โอ้ใครกัน
รักเกินกว่า นิยาม คำว่ารัก
จงตระหนัก ความจริงแท้ ไม่แปรผัน
ใครกันเล่า รักเจ้า เท่าชีวัน
คอยป้องกัน กล่อมเห่ ไกวเปลนอน
ขอบฟ้ากว้าง เส้นทาง ยังห่างลิบ
แนบกระซิบ ลูกน้อย คอยสั่งสอน
ความวิบาก ขวากหนาม ยามที่จร
ช่วยริดรอน ถากถาง เดินทางเป็น
ประโลมใจ ให้ลูก อย่าเขลาขลาด
แม้พลั้งพลาด เตือนติ สติเห็น
โอบกอดเจ้า เฝ้าถาม ยามหนาวเย็น
ดุจดังเป็น มิตรแท้ แก้ทุกข์คลาย
สุดหนทาง ต้องวาง ดวงใจส่ง
ลูกยังคง ก้าวไป ด้วยใจหมาย
คอยส่งจิต ตามติด ชิดข้างกาย
สร้างแรงใจ ผ่านประตู สู่เส้นชัย
ลูกยืนหยัด เป็นคน พึ่งตนได้
คุณยิ่งใหญ่ ไร้คำ ขับขานไข
เปรียบยิ่งกว่า ฟากฟ้า นภาลัย
รักที่ ให้ “แม่” เท่าฟ้า ไม่น่าพอ
ขอบคุณบท ความจาก ธรรมจักร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น