วันเสาร์ที่ 7 สิงหาคม พ.ศ. 2553

รักที่ให้ เท่าฟ้า ไม่น่าพอ


เริ่มลืมตา เห็นหน้า ใครคนแรก
หู จำแนก แปลกใจ เรียกลูกจ๋า
สองมือช้อน นอนแนบ แอบอุรา
ใครกันหนา วาจา น่ารักจัง

หิวคอยป้อน ซ้อนตัก รักที่สุด
ปลอบให้หยุด ร่ำไห้ คล้ายมนต์ขลัง
ลูกป่วยไข้ ใจเธอ ร่ำร้องดัง
น้ำตาหลั่ง ดังวิญญาณ์ ถูกคร่าไป

ป้องประคอง มองตาม ยามตั้งไข่
กำลังใจ ให้ก้าว เท้าข้างไหน
ล้มรีบเข้า เป่าเพี้ยง หายเร็วไว
โอ้ดวงใจ ใครเล่า สอนเราเดิน

เธอคือครู ผู้เริ่ม เติมชีวิต
เป็นมิ่งมิตร คู่คิด ไม่ห่างเหิน
มีภัยมา ปกป้อง พร้อมเผชิญ
ความรักเกิน ฟ้าใหญ่ โอ้ใครกัน

รักเกินกว่า นิยาม คำว่ารัก
จงตระหนัก ความจริงแท้ ไม่แปรผัน
ใครกันเล่า รักเจ้า เท่าชีวัน
คอยป้องกัน กล่อมเห่ ไกวเปลนอน

ขอบฟ้ากว้าง เส้นทาง ยังห่างลิบ
แนบกระซิบ ลูกน้อย คอยสั่งสอน
ความวิบาก ขวากหนาม ยามที่จร
ช่วยริดรอน ถากถาง เดินทางเป็น

ประโลมใจ ให้ลูก อย่าเขลาขลาด
แม้พลั้งพลาด เตือนติ สติเห็น
โอบกอดเจ้า เฝ้าถาม ยามหนาวเย็น
ดุจดังเป็น มิตรแท้ แก้ทุกข์คลาย

สุดหนทาง ต้องวาง ดวงใจส่ง
ลูกยังคง ก้าวไป ด้วยใจหมาย
คอยส่งจิต ตามติด ชิดข้างกาย
สร้างแรงใจ ผ่านประตู สู่เส้นชัย

ลูกยืนหยัด เป็นคน พึ่งตนได้
คุณยิ่งใหญ่ ไร้คำ ขับขานไข
เปรียบยิ่งกว่า ฟากฟ้า นภาลัย
รักที่ ให้
“แม่” เท่าฟ้า ไม่น่าพอ




ขอบคุณบท ความจาก ธรรมจักร

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น